salin ng tulâ sa punò ni Joyce Kilmer

Palagay ko’y hindi na ako makakakita pa
Ng tulang ang rikit animo’y punò ang kapara

Sa nagugutom nitong bibig yaong puno'y handâ
Laban sa kaytamis na agos ng dibdib ng lupà;

Sa araw-araw ay punong sa Diyos nakatingin,
Angat ang malabay na bisig upang manalangin;

Isang punong maaring sa tag-init ay isuksok
Ang pugad ng mga ibong robin sa kanyang buhok;

Na sa sinapupunan ang niyebe’y nakahimlay;
Kapiling ang ulan ay matapat na namumuhay.

Tulad kong hangal ang lumilikhâ ng mga tulâ
Ngunit tanging Diyos ang sa puno'y makalilikhâ.

~ Joyce Kilmer

~ isinalin ni Gregorio V. Bituin Jr.
15 pantig bawat taludtod



I think that I shall never see
A poem lovely as a tree.

A tree whose hungry mouth is prest
Against the earth's sweet flowing breast; 

A tree that looks at God all day,
And lifts her leafy arms to pray; 

A tree that may in summer wear
A nest of robins in her hair; 

Upon whose bosom snow has lain; 
Who intimately lives with rain.

Poems are made by fools like me,
But only God can make a tree. 

~ Joyce Kilmer